Saigon 2

We bezoeken het oorlogsmuseum. De verschrikkingen en wreedheden tegen het Vietnamese  volk waren niet te bevatten.
De Amerikanen kregen pillen en waren zwaar onder invloed. Wanneer je dit soort dingen door mensen uitgevoerd ziet worden op foto's dan schaam ik me dat ik een mens ben.
De dioxine heeft 1 miljoen gehandicapten voort  gebracht.
Mensen durfden geen kinderen meer te krijgen.
Ik heb maar een deel van de gevangenis gezien. Maar een deel van de foto's en schilderijen van de wreedheden. Net als in Jeruzalem begrijp ik niks van de mens.

Daarna zijn we naar het zomerpaleis van de president van Zuid Vietnam gegaan. Grote betonnen blokkendoos ala socialistische staat. Het was verschrikkelijk warm daar en heel veel trappen lopen, onderin had je de bunker. Ik denk dat als je tijdens een oorlog daar in zat dat je blij moet zijn dat je het overleefd had maar dat je wel claustrofobie had opgebouwd.
Bloedheet en benauwd. Er stonden nog veel telexen waar ik ook zelf nog mee gewerkt heb. Als dat is in een museum staat besef je dat je oud wordt.

Daarna naar de kathedraal, prachtige kerk samen tijd genomen om te bidden. Onze gedachten gingen ook speciaal uit naar onze kinderen en kleinkinderen. Florian heeft vandaag een moeilijke dag.

Daarna ben ik neer gestreken met Chris in een koffie huis. Na 2 dagen stevige buikgriep valt het lopen in de hitte me zwaar.

We lopen nog even door een markt maar ook daar zijn we zo uit.
Het leven op straat is heel mooi om te zien maar ook kei en keihard.
Prostitutie al om. Ladyboys, je ziet het verschil gewoon niet. Vaak verloochent door een familie maar ze mogen wel geld sturen naar huis.
Heel veel zakkenrollers.

En dan aan de andere kant al die mensen die elkaar opzoeken ook hier speelt het leven zich buiten af. Dat moet wel want elke vierkante meter is hier bijna niet te betalen. Waarom hebben mensen die je maar een kleine ruimte hebben er ook geen bed of stoelen of tafel in staan, daar is gewoon geen ruimte voor.

We hebben een paar uur rust en besluiten om naar het hotel te gaan in afwachting op nieuws over Florian.
Gelukkig is alles goed gegaan.
Pak Van Mijn Hart.

In de middag rijden we met een riksja 2 uur door Saigon.
Levensgevaarlijk. In Hanoi was het een maar hier is het doodeng.
Onderweg stoppen we en gaan we de wijk in je kunt het niet zo gek worden of ze hebben er een afdeling voor. Grootste was de markt voor scooters alle attributen en onderdelen voorradig klaar Terwijl u wacht. Een gedeelte mannen heel de dag naar hun vogeltje zitten te kijken als hobby en onderling uitmaken Welke het mooiste zingt. Volgens de reisleider is dit omdat ze thuis een vrouw hebben die teveel kakelt.

Er is een constante stroom van herrie ,getoeter ,gepraat, Ruis het is geen moment stil in mijn hoofd. Ik word er een beetje knettergek van.
Nadat we van de fiets af gestopt zijn gewoon naar het hotel en besluiten om maar direct wat te gaan eten. Ik ben nog steeds niet lekker eten half kopje soep. Dan ben ik gewoon dood op dus bedenk me naar het hotel hij gaat op mijn verzoek nog even een biertje drinken.
Morgen er heel vroeg uit wordt een drukke dag weer maar wel een hele mooie.