Ho Chi Minh City/Saigon

Ik had al een paar dagen het vermoeden maar ik heb dus gewoon een fikse blaasontsteking, jaren geen last van gehad En wat denk je,  hebben ze hier geen cranberries. Chris rijd nu op de fiets naar de apotheek Ik was op de fiets gestapt maar ik ben na 10 meter  weer afgestapt. Het deed me erg denken aan de fiets in Central Park, ik zat weer met mijn knieën tot aan mijn kin. Deze keer ging ik dat niet redden.
Chris heeft een antibiotica voor me gehaald. Zonder recept maar onschuldig volgens google.

Gisterenavond was het nog 32 graden en vannacht 28 op de kamer. We hebben gewoon uit nood de airco aangezet. Ik hou niet van de airco, maar van frisse lucht. Nood breekt wet. Het resort is werkelijk prachtig met recht 6 Vietnamese sterren vijf Europese. Maar wat is het ook vreselijk saai. Je hebt overal entertainment en de tuin is botanisch prachtig aangelegd. Het staat alleen zo verschrikkelijk ver af van het werkelijke leven. Zo ook de boeken die ik lees. Op vakantie hou ik het altijd luchtig en worden vrouwen vaak letterlijk op handen gedragen. Dus ik  vroeg aan Chris: waarom heb jij mij nog nooit gedragen? Was nog niet nodig geweest zei hij. Ik dobber gisteren in het zwembad en hij tilt me op.
 Zo zegt hij; ook weer gebeurt.  ;)

12 uur. We rijden langs de rode zandduinen de stad uit. Het weer slaat om, regen onderweg.
We zien wat meer kerken de Franse hebben Zuid Vietnam ooit onder bewind gehad en zij waren katholiek en brachten het geloof hier naartoe.
Morgen hopen we daar iets meer over te horen.

Hi Chi Minh stad/ Saigon. 12 miljoen inwoners. Ik heb de scooters nog niet geteld.
Wolkenkrabbers met krotten ervoor.
Het economisch centrum van Vietnam. Veel criminaliteit. Enorme bouwputten.
Alle bekende fast food ketens zijn er. Starbucks ook. Ik heb het in ieder geval niet gemist Het eten is hier gewoonweg fantastisch. De Hollandse pot dat is wat anders die mis ik wel.

We maken een stadswandeling in Welk blok rond het hotel en schrikken ons werkelijk rot. De mensen hebben soms niet meer als 3 vierkante meter woonruimte het is een cultuurschok.
We wisten dat het er was maar we hadden het meer van Cambodja verwacht. De kinderen hebben ook geen ruimte om te spelen ,zitten vaak achter het bureau in de winkel.
Oude besjes zonder tandjes broodje mager en blind die bij hun kinderen inwonen. Op die paar vierkante meter.

We zien een paar verslaafden erg agressief en brood mager, meisjes in hele korte rokjes die klanten proberen te werven. Hoe korter het rokje Hoe duurder het bier. Hele beschaafde meisjes die eerst nog een buiging maken voordat ze je aanspreken.
Hypermoderne jongens en meiden met de laatste haarmode.

Het is een stad van uitersten met aan de ene kant van de straten de enorme armoede, aan de andere kant van de straat staat 100 man te gymnastieken midden in de stank van het verkeer.
De kindjes krijgen hier op de scooter een klein mini stoeltje zodat ze in ieder geval boven het stuur uit kunnen kijken.

En toch, in al de chaos van het verkeer, de herrie, in de al die armoede, zie ik niemand schelden, boos zijn of bang zijn.

We gaan naar de rooftop van een restaurant waar we uitzicht hebben over een groot deel van Saigon.
Ik kan nog steeds niet veel eten Heb ook nog buikgriep erbij gekregen. Maar je hoort mij niet klagen Ik heb de mogelijkheid om medicijnen ervoor te halen en in te nemen. Dat kunnen veel mensen hier niet zeggen.
 Mijn hart gaat ook naar hen uit.

Aan mijn grote liefdes die allemaal thuis zitten en natuurlijk heb ik er eentje naast me, het grootste deel zit erop.
Weet dat jullie altijd in onze gedachten zijn.
Ja Nathalie, daar hoor jij ook bij. Ik hoor je denken.