San Francisco dag 3

Gisterenavond was ik bezig met het bestellen van de kaarten voor Alvarez toen de buurman ging werken en hop het internet was weg. De goede man was vanmorgen om acht uur nog niet terug dus het werd een gok en een race tegen de klok. Gisteren hadden we geïnformeerd welke pier het was en volgens de goede man was dit pier 32. Nu hadden we op de kaart gezien waar het was en mijn lieve man heeft het ook altijd goed........
Die man dus niet. 6,3 km Hebben we gelopen, eindelijk bij de juiste pier, staan 10 mensen voor ons en......uitverkocht.
Ik dacht; ik zoek een bank en doe niets meer. Manlief kaarten gehaald voor een alternatieve route, we zijn 1 of andere eettent ingegaan en hebben besteld wat de buren hadden. Krab soep geserveerd in een hard bolletje brood, en dat was me toch lekker! Toen met de boottocht mee, de Golden Gate onderdoor gevaren, om Alvarez heen, langs de zeeleeuwen en met spetterend uitzicht op San Francisco.

Fishermans Warf voor de laatste keer over gegaan, Starbucks ingedoken, niet alleen voor de Gingerbread creame koffie (gaan we samen een keer doen Nathalie) maar ook voor het internet.

Treintje weer genomen, blijft zo gaaf, en bij China Town eruit.
Dan weet je ook echt niet wat je ziet. Zoveel Chinezen! En ze spreken geen Engels! Geen woord. Al die eet tentjes, de huizen, de lampionnen in de straat, de toegangpoort,......... het is een wereld op zichzelf.
Armoede is ook hier weer wat er bij me opkomt.
Ik heb nergens zoveel zwervers gezien als hier. Zoveel psychiatrische patiënten ook, en zo enorm vervuild, dat zie je bij ons niet.
Ik weet ook wel dat de wereld niet te reddenis maar dit is zo schrijnend.
De Chinezen zijn hier als arbeiders naartoe gehaald, net als bij ons Turkse en Marrokaanse mensen maar wat een verschil.

Nog een gesprek gehad met een zwerver, vroeger in Amsterdam geleefd dus hij kent ons land redelijk.
We zijn maar een klein landje maar we staan hier goed op de kaart. Dat maakt me heel erg trots.

De rest gelopen naar de metro, en dan heb ik het over tien wagons achter elkaar die gemiddeld om de drie minuten rijden en zo vol zitten dat de deuren amper kunnen sluiten.
En niemand praat tegen elkaar, niemand heeft enige vorm van interactie behalve Chris en ik, wat wij hadden geen internet haha.
Deze keer niet de 65 trappen genomen , ik kon echt niet meer.
Morgen heeft Chris een dag strand ingepland. Moeten er wel eerst 350 km voor rijden. ;)

We krijgen heel veel berichtjes over onze reis. Leuk dat er zoveel meelezen.
Ik mis thuis echt wel, hoewel je dat hier misschien niet leest, het is goed dat ik het druk heb. Mis de kleintjes. Jaja, ook de groten. Xx