Bryce Canyon

Gisterenavond lazen we over de aanslagen in Parijs. Dennis was daar kort geleden nog. Veel mensen hebben veel verloren. Wat nutteloos. Zo triest.

Zes uur eruit, beter geslapen.
Sunrise at Bryce Canyon. -9 Was het vannacht, we rijden over een gebied waar vorst op het groen ligt als duizenden diamanten. Naast de camper loopt een vrouwtjes hert in galop mee. Wat bijzonder!
We zijn niet de enigen. Ze hebben een blik mensen open getrokken. Zo lijkt het.
Met ons warm bakkie thee en koffie installeren we ons voor de zonsopkomst.

De zon piept net over de rand en zet daarmee de Canyon in een zacht oranje gloed. Adembenemend!
De structuur van de rotsen lijken op rood oranje en witte stalagmieten die je in grotten ziet. De sneeuw glinstert ertussen met een staalblauwe lucht. De indianen geloven dat dit overledenen zijn.
Het is zo groot, je kunt het niet op een foto weergeven, hoe goed die foto ook is. Daarom heeft het ook de naam Amphi theater gekregen.

Bij het visitors centrum een kaart gehaald, we rijden door naar het verste punt en van daaruit gaan we langzaam terug.
Veel verbrande gebieden onderweg, net als in Yosemite. Ze laten hier alles liggen, dat heeft wel iets. Hoge dennenbomen, beetje zoals in Duitsland.

Rond half 1 rijden we terug, ik ben heel erg moe opeens dus de rest van de dag nemen we time out.
Lekker een tukkie doen als het lukt, thee met pompoen cake en de reis naar New York uitwerken. Alles is daar in voorbereiding voor Thanksgiving en Kerstmis. Gaaf!