Lower Antelope Canyon en Horseshoe Bend

Het word een beetje saai maar ik was er dus om half zes uit. Uitslapen kan ik niet hier, blijf last hebben van het tijdsverschil. Bovendien hebben we 3 keer in 1 maand de wintertijd gekregen, dat helpt ook niet echt.
Chris ligt knock out.
En soms mis ik alles van thuis erg, vooral de kleintjes. Ik blijf een hopeloos geval daarin.

Uitgezocht welke Antelope Canyon we gaan doen. Voor het licht maakt het niet uit, wel voor de tekening op de wanden. Die van de Lower zijn grover en geven daarom mooiere beelden op je netvlies.
Deze is echter wel veel smaller en dieper dan de upper Canyon. (140 meter).
400 Meter lang en soms zo smal dat ik mijn foto tas af moest doen anders kon ik er niet door.
Hij is in 1939 ontdekt door een 12 jarig Indiaans meisje, haar schaap was in de kloof gevallen.
In 1979 zijn hier 11 toeristen en hun gids omgekomen na een heftige regenval.

Je gaat eerst een doodenge steile trap naar beneden. Sommigen gingen er andersom vanaf, kon het goed begrijpen.
Dan ga je een super smalle kloof door. Je voeten kun je amper neerzetten......en dan komt het. Een andere wereld, 1 van paars, roze, grijs, rood en oranje tinten, gefilterd door het zonlicht via de gaten erboven, en door de strepen op de wanden geeft het een schouwspel dat ik nog nooit zo mooi gezien heb.
We vallen van de ene verbazing in de andere. Welke rots is mooier en o ja heb je dat al gezien?

Zoveel foto's gemaakt! We hebben 130 GB voor foto en film opslag bij ons en we komen tekort. Al extra bijgekocht maar 8 GB is hier 41$. Nu schieten we het meeste in RAW en dat zijn gewoon grote bestanden.

Toen we uit de kloof kwamen moesten we echt even bijkomen, dus hop naar Starbucks. Na een week eindelijk er weer 1 gevonden. Even nou ja even, Wallmart doe je niet even, boodschappen gedaan. Gekeken naar nieuwe koffers, die van ons zijn niet zo handig maar wel hard case en die hadden ze niet zo groot daar. Dus dan maar stunten in New York in de bus, dat word wat.

Daarna naar Horseshoe Bend. Het was even en klim door het mulle zand, mijn training heb ik er weer opzitten vandaag. Hier geen sportschool nodig.
Ja en dan wil ik toch echt op die rand zitten......Chris vond het wat minder, dat is zachtjes uitgedrukt.

Over een klif, metershoog boven een uitloop van de Colorado rivier, kijk je met een bocht van 180 graden over 1 van de meest gefotografeerde wonderen van de wereld. Een rotsformatie in de vorm van een paardenvoet, omringd door smaragd groen water. Je ziet heel klein een tentje waar mensen kamperen.
Deze had ik wel bij zonsondergang willen zien maar ik klaag zeker niet.
Doodeng daarboven maar daar hou ik wel van. Ik heb flink mijn grenzen verlegd de laatste jaren.

G.P.S ingesteld en op naar Bryce Canyon dwars door Utah, weer een ander landschap. We rijden door Grand Staircase Escalante National Monument. En we begrijpen de naam. De 12 miljoen jaar oude rotsen lopen als een trap boven het Colorado Plateau uit.

Mooie dorpen onderweg, vaak met oude auto's in de tuin, een heerlijke veranda met van die schommel stoelen en rust!
Dan denk ik aan mijn plannen voor ons huis thuis en vraag ik me af of het allemaal echt nodig is. Ik zie hier van alles en nog wat voor huizen en niemand schijnt zich druk te maken. Heerlijk.

Onderweg verdrietige momenten gehad. In een tijdsbestek van een half uur, vijf aangereden herten langs de kant zien liggen. Dood waren ze al, er staan borden en afrasteringen genoeg maar ze gaan hun eigen gang en sommigen rijden best hard hier.
Zo triest.
En dan even verderop, een grote kudde Bizons. Wat zijn die dieren groot!! We zijn illegaal gestopt. Dit moment komt misschien nooit meer.

Langzaam komen we Bryce Nationale park binnen, checken in op de Campground en gaan het park in om de zon te zien zakken over........
Morgen meer!