Qui Nhorn

Half zes, deze keer geen haan maar een begrafenis processie. Er komt heel veel geluid uit de speakers en in eerste instantie dachten we aan het welkom heten van de nieuwe maand. Dan loopt na een uur de processie langs. De kist word door wel 30 mannen gedragen.
3 Vrouwen in het wit gekleed op gepaste afstand erachter. En veel auto's met bloemen.

Half 8 zitten we in de bus. Op weg naar Qui Nhon. 308 km. De langste trip tot nu toe.
Onderweg zien we veel waterbuffels met kraanvogels op hun rug. Vroeger werden ze gehouden voor het vlees. Nu voor de toeristen die op hun rug willen rijden. Hier is het landschap uitgestrekt, het groen is wat dunner aan het worden. Een enorme begraafplaats passeren we, zomaar in the middle of nowhere, kilometers lang zien we graven. Sommigen prachtig van kleur en beeldhouwwerk.

We rijden door dorpjes waar het leven zich op straat afspeelt. Kindjes worden op handen gedragen. Ouders, grootouders, oudere broers of zussen, iedereeen zorgt met elkaar voor de kleintjes. En altijd een lach naar de kinderen.

We komen in een gebied waar zwaar gevochten is tegen de Amerikanen. De Amerikanen schoten op alles wat bewoog, mens en dier. Ieder jaar word de oorlog herdacht. Opdat men niet vergeet. In het dorp gebied My Long hebben ze in dag meer dan 500 dorpelingen uitgemoord. Zelfs hoogzwangere vrouwen.
1 Militair is tot levenslang veroordeeld maar heeft geen dag gezeten.

We lunchen bij een luxe resort, mooi strand maar geen gast te zien. Laag seizoen. Lekker rustig.

Het is echt een enorm lang stuk rijden vandaag The Highway number one in Vietnam kun je niet vergelijken met de A16. Je doet over elke kilometer ongeveer 3 keer zo lang, de bus gaat door allerlei kleine dorpjes waar kinderen gewoon langs de rand van de grote weg spelen, waar mensen zitten te eten in kleine stoeltjes, waarin het ene huisje gekookt wordt en 1 meter verderop Asfalt verbrand wordt of een offer gebracht wordt, mensen leven nu eenmaal buiten hier. Alles wat wij achter onze voordeur doen toen ze hier op straat. Mannen plassen ook overal, hier hebben ze nog niet eens een boom nodig .

Volgens mij hebben ze miljoenen in dit land aan plastic stoeltjes. Je moet er ook niet gek van op staan te kijken als ze op een kruispunt of precies langs de weg op een hangmat hangt En er ligt iemand in te slapen tussen al het drukke verkeer door.

We komen aan in het Seagull hotel. Het is echt een werkelijk prachtig hotel We zitten op de 7e verdieping en op de 11de heb je het Panorama denk met uitzicht over de hele baai de zee en de stad er wonen een half miljoen mensen in deze stad, jammer dat we morgen alweer doorgaan
We gaan nu eten. Ik wil stamppot!